Month: June 2010

Je zwerterig zomers lijfje
dicht tegen 't mijne aan.
Een ode aan't verleden
Een echo van ons bestaan.

Je huilt,
melancholische tranen
om een liefde, vergaan
in de sleur van het bestaan.

We zijn elkaar vergeten,
elk een eigen weg gegaan.
Verdwaald, gevlucht, verstoten
in de complexheid van 't bestaan.

En toch...

Dat lijfje tegen 't mijne
die kusjes in m'n nek
dat zachtjes liggen ronken
dat woordenloos gesprek.

Die zomers zoute tranen
dat stiekeme gemis
Het sluipenende besef
dat er wél nog een “wij” is.

Ik heb jou terug gevonden,
en ik ben erg dichtbij
dus als je even stil staat
dan vindt je zeker mij.

Gij, die mij naar ov'ral draagt.
En, in ruil, slechts schoenen vraagt
en, eenmaal daags, een verse sok
opdat uw geur zich 't licht onttrok.

Gij, die mij van hoog naar laag
deed springen, op die tafe'len daar
in d' overpoort of aan't blandijn
waar nog veel schoon voetjes zijn.

't Is dus met spijt, en met een smak
dat ik vakkundig, met gemak
je over de asfalt liet slepen
en je zo je kracht deed meten
met de straat, die met een knak
een stukje van je enkel brak.

En, tot mijn spijt, moet jij je wreken
door m'n zenuwen open te breken
M'n hart verstommen met helse pijn.
(Dus zo voelt het emo te zijn).

Opdat ik nooit nog zou vergeten
dat je dierbaar voetje breken
niet zo'n goed idee kan zijn.