Month: February 2012

Beste ondernemers,

Ik weet dat u niet blij bent met het beeld waarmee “de mensen” naar u kijken. Nu de communautaire zever opgelost is, kunnen we weer kijken naar het aloude sociaal economisch probleem en komen we terug in een klassenstrijd terecht. Dat is natuurlijk niet leuk, omdat u in de “rijke klassen” terecht komt. Onterecht, misschien, gezien u soms zelf ook de eindjes aan elkaar moet knopen, maar desalniettemin behoort u tot deze klasse en kijkt de Grote Massa met steeds meer argusogen naar u.

Goed, u werkt veel, daar heb ik respect voor. Maar dat is uw keuze, toch? En, geef toe, u werkt niet voor het geld.

U werkt omdat u het leuk vindt om te werken. Omdat u het leuk vindt om te ondernemen, iets te scheppen. Dat is waarom ik zelfstandige ben. Moet uw loon dan het driedubbele zijn van uw werknemers? Moet u uw dure bmw dan inbrengen als firma kosten? Moet u dan op de baricade staan en roepen dat de index moet afgeschaft worden? Persoonlijk vind ik van niet.

Ik heb respect voor u, lieve ondernemer. Maar ik heb een hekel aan uw overkoepelende organisaties en uw neo liberaal gedachtengoed. Viel het u op dat we steeds liberaler worden in het westen? Viel het u ook op dat het steeds slechter gaat? Wel, dat is een beetje uw schuld.

Dus, liefste zelfstandige, wilt u terug in het positieve daglicht gezien worden? Stem dan niet meer op partijen die enkel de allerrijksten – waar u waarschijnlijk zelfs niet bijhoort – wilt beschermen. Stem dan voor de afschaf van de notionele interestaftrek – waar u waarschijnlijk amper gebruik hebt van gemaakt. Stem dan voor het behoud van een index – die u eigenlijk ook weer niet zo heel veel kost.

Waarom roept u moord en brand als men zegt dat men de financiele achterpoortjes wilt sluiten? Is dat niet gewoon terecht?! Waarom eist u niet gewoon dat alle bedrijven in België de belastingen betaalt, die u ook braaf betaalt? En die extra belastingen op kapitaal, hebt u daar last van? En als u er al last van hebt, vindt u niet dat u ondertussen wel al tamelijk veel geld hebt in vergelijking met uw werknemers?

Laat zien dat u solidair bent, verdorie, want u hebt het goed, maar wat met de rest?

Ik schaam me als ik zeg dat ik zelfstandige ben.
En dat is voornamelijk jullie fout.

Een solidaire groet,
Mezelf.

We waren aan het aftellen tot we terug thuis waren. De trein reed aan een kleine tweehonderd kilometer per uur door het Duitse landschap, op weg naar ons huis.

Onderweg zat ik met een liedje in mijn hoofd van Gorki: “Ik zei dat ik voor haar wou sterven, en dat vond zij niet fijn. Ze hield van dieren en van mensen die in leven wouden zijn.” Dit had echter helemaal geen relevantie tijdens deze treinreis, maar dat geeft niet.

Ik nam wat tijd om te reflecteren over wat ik deze reis geleerd had. Ik maakte een lijstje:

1. Internet in het buitenland is duur.
2. Bagage is zwaar.
3. Mensen kijken vreemd als je een fez op hebt.
4. Internet in het buitenland is heel duur.
5. Sneeuw is koud.
6. Backamon is een eeuwenoud spel dat toch nog leuk is.
7. Internet in het buitenland is ontzettend duur.
8. Mijn zus kan niet manillen.
9. Ik kan geen backamon spelen.
10. Internet in het buitenland is ongelofelijk ontzettend duur.
11. Roken is verboden in Tsjechische stations.
12. Roken is verboden in Duitse stations.
13. Roken is toegelaten in Servische restaurants.
14. Internet in het buitenland is ongelofelijk ontzettend gestoord duur.
15. De helft van zestig is dertig.
16. Mijn fez is rood en ontzettend cool.
17. Onze Pa zijn bagage weegt meer dan een spaceshuttle.
18. Onze Pa zijn bagage zou niet mee mogen op de spaceshuttle wegens te duur.
19. In Tsjechië rollen ze met dezelfde blaadjes als ik gebruik.
20. Internet in het buitenland is ongelofelijk ontzettend gestoord illegaal duur.

En toen kwamen we aan in België waar het internet niet zo duur is. Hoera. Einde.

Vandaag hebben we helemaal niets gedaan.

Behalve dan door de koude gewandeld in Olomouck, een chocomelk gedronken in Olomouck bij een meisje met een tattoo op haar borst, een trein gepakt naar Praag in Olomouck, een héél dure pint gedronken in Praag, een trein gepakt naar Keulen in Praag en in ons bed gekropen op de trein naar Keulen.

Verder aten we pizza, moest ik heel dringend naar het toilet en had ik een virtuele date met een meisje. En morgen zijn we thuis en dat maakt me ook wel een beetje gelukkig, maar ook een beetje verdrietig. Einde.

Ps.: Ik had vandaag een hemd aan en dat vond ik niet zo comfortabel. Echt einde.

Liefste dagboek,

Vandaag was het een heel erg leuke dag. We zijn naar Olomouck gegaan. Olomouck is een klein stadje. Er is een universiteit. Verder is er sneeuw.

Om negen uur vertrokken we in München. We zaten op een mooie trein, het was er lekker warm, de trein stopte regelmatig zodat ik mijn nicotine gehalte mooi op pijl kon houden, we hadden eten en drinken en op het laatste zelfs internet omdat er iemand op de trein zat die het wifi netwerk van zijn gsm was vergeten beveiligen.

Het leven was dus goed en ik had niets om over te klagen. Ik verveelde me dus steen dood. Tot we plotseling stil stonden, de locomotief had het begeven. Ik denk dat dat kwam omdat de bagage van onze Pa zo ongelofelijk zwaar is, maar dat ben ik niet zeker. Nu, goed, plots stonden we stil in het midden van nergens en moesten we overstappen op een andere trein. Op die trein was er minder plaats, maar nog altijd genoeg om comfortabel te zitten. Het station heette Zbiroh en ik denk dat er enkel herders woonden.

Bij het overstappen was het zo koud dat ik mijn muts moest opzetten. Daar zette ik dan mijn fez bovenop, om toch maar mijn nieuwe modestatement te kunnen maken. Bovendien zag ik een mooi meisje waar ik indruk op wou maken, maar ze heeft niet naar mij gekeken en al zeker niet naar mij gelachen. Waarschijnlijk is ze mentaal gehandicapt, anders had ze me zeker gevraagd wie ik was en waar ik dat schitterend hoedje vandaan had gehaald.

Daarna zouden we gepraat hebben in de trein over de zwaarheid van het leven, over de toestand in het midden oosten en hoe de economische crisis in Tsjechië voelbaar is. Daarna zouden we bij elkaar blijven slapen en in elkaars armen naar dromenland varen.

Het was dus erg jammer dat ze mij niet aansprak.

Op de nieuwe trein waren er ook problemen. Plotseling maakten we ook een noodremming en stonden we weer stil in het midden van nergens. Het lijkt wel alsof iets ons wat duidelijk probeert te maken… Ofwel zijn de Tsjechische spoorwegen niet bijster betrouwbaar.

Daarna kwamen we aan in Olomouck. Daarna aten we vlees en dronken we bier. Daarna liepen we door de koude. Daarna gingen we slapen. Einde.

Ik zit op een vliegtuig en er is turbulentie. We zijn op weg van Istanbul naar München, om daar morgen vroeg de trein te pakken naar Olomouc, een boerendorp in Tsjechië waar mijn zus Silke graag wil gaan wonen tijdens haar studie “Taal- en letterkunde”. Kennelijk zijn daar ook mensen die Nederlands willen leren, dus gaat ze daar ook maar een beetje gaan studeren.

Ik ontdekte ook dat dit zowat de eigenlijke reden voor de trip was en dat we eigenlijk moeten gaan uitzoeken hoe het nachtleven daar zijn gang gaat. Ik vind het allemaal best, Tsjechisch bier klinkt een beetje als goedkoop bier, en dat maakt me best wel gelukkig.

Ik heb de liefdesbrief aan het meisje van op het internet op mijn blog gezet, maar heb de link nog niet naar haar gestuurd. Dat ga ik straks doen, als het avond is. Ik hoop dat ze mijn brief heel erg ontroerend vind en dat ze ogenblikkelijk het vliegtuig naar Tsjechië neemt, speciaal om mij te zien. In het andere geval moet ze maar wachten tot ik terug ben en ik tijd voor haar heb.

Ohja, dat was ik bijna vergeten: ik kocht vandaag een fez! Anderhalve euro heeft het mij gekost. Ik ben ontzettend fier op mijn fez en ik denk dat ik hem voor altijd op houd.

Nu gaan we landen, dus ik moet mijn tablet uitzetten, anders crasht het vliegtuig.
Ook heb ik nu een fez.

Fez!

En toen waren we veilig geland. Einde.

“‘s Morgens werd ik wakker met een houten kop, m’n ogen waren moeilijk te gebruiken.” De rest van de tekst kon ik mij niet herinneren, maar ik weet wel nog dat het goed was.

We zijn zo’n beetje naar oude gebouwen gaan kijken en we hebben zo’n beetje gewandeld. Het was verdorie verdomd koud voor in Turkije te zijn. Dus liepen we maar wat te verdwalen. We zijn naar een groot waterreservoir gaan kijken dat onder de grond lag en waar oude romeinen hun water kwamen halen. Daarna gingen we binnen in de Blauwe Moskee en las ik wat over de Islam, besloot gelovig te worden, knielde, nam een foto van mijn zus Silke omdat die voor de gelegenheid een sluier aan had, ging naar buiten, deed mijn schoenen terug aan en besloot dat alle gelovigen dom zijn en de echte waarheid gewoon niet aan kunnen. Daarna gingen we soep drinken.

We telden eigenlijk een beetje af tot het avond werd, want dan konden we de trein nemen naar onze volgende bestemming. Dus dronken we nog een pintje en rookten we nog een sigaret (omdat het mocht) op café. Daarna kocht ik wijn om de nacht te overleven, stuurde ik wat idiote sms’en en dacht nog wat verder na over de essentie van gelukkig zijn. Toen dronk ik nog wat wijn.

We gingen daarna naar het station waar men ons vertelde dat heel Bulgarije overstroomd was en dat we dus nooit meer naar huis konden. We zochten nog even een oplossing terwijl mijn zus huilend afscheid nam van al haar vrienden uit België, maar besloten dan toch maar terug te gaan naar het hotel om aldaar onze wonden te likken en een ontsnappingsplan te beramen.

Zo bestelden we even later vliegtuigtickets om onze route verder te kunnen zetten en iedereen was weer vrolijk en blij. Ik kroop in mijn bed en schreef een liefdesbrief voor het meisje van het internet, maar viel in slaap voor ik hem kon versturen. Einde.

Vandaag ging ik naar Azië. We namen een boot en twintig minuten later zette ik mijn eerste stapjes op Aziatische bodem. Onze Pa zette ook zijn eerste stapjes en liet daar dan maar meteen zijn schoenen poetsen. Ondertussen probeerde een Turkse man parfum te verkopen aan mijn zus Silke. 20 euro, zei hij. Dat wou mijn zus niet doen. “Okay, 10 euro then, very good quality.” En tien minuten later was het al 1 euro voor een fles geworden. Toen zelfs dat nog teveel bleek, is hij na een kwartier toch weg gegaan.

We dronken een koffie en aaiden een kat. We keken naar buiten en vroegen ons af wat het doel van het leven is. Daarna gingen we iets gaan eten in een duur restaurant en daarna ging onze Pa naar bed.

Ik en mijn zus Silke waren echter nog niet moe, dus besloten we nog een pintje te gaan drinken. We liepen wat rond en gingen op zoek naar een cafétje. We vonden een kroeg waar veel jonge toeristen waren en gingen naar binnen. Veel geld hadden we niet, maar met de enkele duiten konden we toch enige pinten gerstennat veroorloven.

Een oude man leerde ons de eeuwenoude kunst van het Backgamon spel. Ikzelf was er niet zo goed in, ik bleef mijn stukken in de verkeerde richting verzetten. Maar na een spelletje of drie had ik het hele gedoe dan toch onder de knie gekregen en kon ik van mijn zuster winnen.
De kroeg bleek even later vol te zitten met Antwerpse studenten. Mijn zus groette hen en ik zei hen dat wij van op de parking waren. Zij vonden dat niet zo erg.

Er was ook een heel mooi meisje dat aan het dansen was. Ze was niet van Antwerpen, maar – liefste dagboek – ze was ongelofelijk mooi. En ze keek naar mij, en ik keek naar haar. En toen keek ik nog eens naar haar, en zij keek nog eens naar mij. En ik keek nog eens naar haar en glimlachte, en zij glimlachte terug. En ik durfde niet naar haar toe te gaan, en een andere jongen wel, en toen de jongen en dat meisje samen naar huis gingen zei ze “Goodbye” tegen me.

En ik, ik bestelde een whisky, ging naar huis, openbaarde mijn liefde aan een meisje op het internet en kroop in mijn bed. Einde.

Ik was deze keer wel heel moe toen ik toe kwam in Istanbul. Het was er echter wel behoorlijk warm en dat vond ik best goed. Na die koude van de vorige dagen was de zon van vandaag meer dan welkom.

De trein had een goede twee uur vertraging, maar dat was niet zo erg. Eenmaal uitgestapt gingen we naar het hostel. Ik en onze Pa dronken een koffie, mijn zus dronk een thee. Het was Turkse koffie en ik kende dat niet zo goed, maar vond het wel best lekker.
De baas van het hotel droeg onze koffers naar boven en dat was vrij indrukwekkend want de koffer van onze Pa weegt toch gemakkelijk even veel als een kleine caravan. Het is enkel mijn zak die licht is als een veertje, daar had de baas van het hotel namelijk hoegenaamd geen probleem mee.

In onze kamer stonden drie bedden en een televisie. Ik trok meteen de stekker van de televisie uit zodat ik mijn tablet kon opladen en zodat ik kon kijken of het meisje dat vroeger achterop mijn moto zat, maar nu niet meer, online was. Dat was ze niet en dat maakte me een beetje triest. Ik wist echter ook niet goed wat ik in godsnaam tegen haar zou moeten zeggen, dus misschien was het maar beter zo.

Iedereen had honger dus trokken we de stad in en aten een pita. Het was geen lamsspita zoals ik gewoon ben, nee, deze keer was het een kip pita. Bovendien was er geen looksaus, wat ikzelf uiterst onorthodox vond. Toch was de pita met curry ketchup ook best eetbaar.

Eenmaal vetgemest liepen we verder door de stad, op weg naar de blauwe moskee. Eerst kwamen we echter voorbij het paleis van de Sultan. Daar woonden de Sultans van de oude tijden samen met hun honderden vrouwen en kinderen. Nieuwe meisjes werden elke dag aangevoerd en de Sultan mocht kiezen met welke meisjes hij de liefde wou bedrijven. Die meisjes werden dan naar de Sultan geleid en daar door hem geconsumeerd. Ik denk dat ik graag een Sultan zou zijn geweest.

Heel wat minder gezellig was het voor de eunuchs van de Sultan. Zij moesten immers ervoor zorgen dat de meisjes veilig waren, maar ze mochten niet met de meiskes de liefde bedrijven. Om dat te voorkomen werd hun penis afgesneden. Ik denk niet dat ze dat erg fijn vonden, maar zij waren geen Sultan dus mochten daar eigenlijk maar weinig commentaar op geven.

Ook leerde ik dat Turkse meisjes soms best mooi kunnen zijn.

We dronken een koffie in het paleis. We hadden uitzicht op de rivier en zagen aan de horizon Azië liggen. Istanbul is immers een stad die verdeeld is over Europa en Azië； alles ten weste van de rivier ligt in Europa, de rest in Azië. Istanbul heeft dan ook de enige twee bruggen tussen Azië en Europa, denk ik. Verder heb ik het niet onderzocht.

Toen we uit het paleis van de Sultan kwamen was het nog redelijk vroeg omdat we zo vroeg waren opgestaan. Toch waren we ook al een beetje moe. We liepen wat verloren in de stad en mijn zus Silke kocht een waterpijp. Het is een mooie waterpijp en ze is er heel erg blij mee. We hebben hem echter nog niet kunnen gebruiken omdat Silke nog geen tabak had gekocht.

Daarna aten we Turks. Daarna gingen we iets gaan drinken. Daarna gingen we met de tram naar het hotel. Daarna gingen onze Pa en mijn zus slapen. Daarna chatte ik even met een goede vriendin. Daarna ging ik even huilen op het toilet. Daarna ging ik slapen. Einde.

Het was een oude slaaptrein waar we op stapten. Het was ook heel vroeg in de ochtend en bovendien was het beginnen sneeuwen in Belgrado. Het was nog kouder dan de dag ervoor en ik zweer dat mijn vingers er bijna afvroren.

Voor we vertrokken rookte ik nog een sigaret. De conducteur was een vreemde Russisch-achtige man die ook regelmatig een sigaret rookt； dat kon ik zien omdat hij naast mij stond te roken. Hij werd eigenlijk meteen een beetje mijn vriend.
De trein was vrijwel leeg toen we vertrokken. De wagon had ook de hele nacht stil gestaan waardoor het binnen eigenlijk even koud was als buiten. Toen we vertrokken werd dat gelukkig snel beter.

De wagon was een typische slaapwagon: aan de linker kant couchetten (kleine kamers waar zes zetels zijn, die omgevormd kunnen worden tot zes bedden, twee rijen van driedubbele stapelbedden.) Wat echter niet zo typisch was, was dat in de gang de ramen niet waterdicht waren. Gezien het nog altijd redelijk hard sneeuwde, waaide de sneeuw gewoon binnen op de gang. Het was een vreemd zicht, zo’n ondergesneeuwd gangpad in een trein, maar ook wel een beetje spannend.

Omdat de trein niet vaak genoeg stopte naar mijn goesting, en ook omdat ik weer vreemde gedachten begon te krijgen, besloot ik een sigaret te roken in het gangpad. Dat leek me best wel ok, gezien de wind toch vrij door de gang speelde. Zo rookte ik een sigaret op een rijdende trein, dat vond ik leuk en spannend, zeker omdat het eigenlijk niet mocht.

Het was toch een halve dag rijden tot de grenzen van Servië met Bulgarijë. De grenscontrole kwam onze paspoorten controleren en de duane kwam vragen of we wat aan te geven hadden. Dat hadden we niet.

Onderweg luisterde ik de hele tijd naar Gorki en dat begon iedereen een beetje te vervelen. Eigenlijk vond ik het na zo’n paar uur toch ook maar een zagevent, maar toen besefte ik dat ik ook best een zagevent was. Daarna luisterde ik naar Daan en ook een beetje naar Zjef Vanuytsel.
We reden verder. Af en toe werd er een andere locomotief aan onze trein gehangen en meestal nam ik van die gelegenheid gebruik om even wat frisse lucht op te snuiven. Eén keer vroeg de conducteur zelfs of ik hem een sigaret wou rollen, en dat deed ik.
Op de trein speelde ik “Angry birds” en “Cut the rope”. Ik ben in beide takken een topper geworden ondertussen. Het meisje dat vroeger achterop mijn motorfiets zat, maar nu niet meer, kan ondertussen wel wat leren van mij.

Daarna was het al laat en ging ik gaan slapen. Het was lekker warm in mijn dekentje en ik sliep gelukkig en blij. Ik droomde over een vreemde jongen die zijn armen en benen kon uitrekken, een beetje zoals It in de gelijknamige remake van de oorspronkelijke film. Dat was best wel een beetje vies, maar het was ook spannend.

Toen werd ik wakker gemaakt door de paspoortcontrole van Turkijë. Het moet dan zo’n half drie geweest zijn. De gehele trein moest uitstappen en aanschuiven voor de Turkske politie. Een vreemde man uit Duitsland mocht verder niet meer mee en werd meegenomen door de politie, de rest van de trein mocht verder rijden. Het hele aanschuiven en goedkeuren van de visums had echter wel al zo’n twee uur ingenomen.

Daarna ging ik weer slapen want ik was heel moe nu. Morgen zouden we rond tien uur in Istanbul aankomen, en dat was best ook wel een beetje spannend. Einde.

Liefste dagboek,

Vandaag had ik een kater. Het was zo’n grote, zwarte kater. Zo eentje met hoofdpijn en buikpijn en alles er op en er aan. En onze Pa wou natuurlijk vroeg opstaan. Ik heb ‘m dan maar met m’n zus naar ‘t ontbijt gestuurd. Honger had ik immers helemaal niet.

Toen zij terug kwamen van ontbijt waren we al de derde dag van ons avontuur. Ik stond op, ging samen met hen naar buiten, rookte een sigaret om me beter te voelen dan voorheen en samen gingen we daarna de stad verkennen. Er was een ruïne van een kasteel, er waren trams, er was een gebouw dat ingestort was, … Bovendien was het heel erg koud en bijgevolg ook heel erg koud. Dat het koud was, kunt u wel raden.

En ‘s avonds dronken we nog een pintje. Ik was best moe na de kater die pas deze middag ergens gestorven was, maar toch dronken we nog een pintje. En we speelden manillen, ik was eventjes aan het winnen tot onze Pa de bovenhand nam. Daana gingen we slapen, want daar was het tijd voor geworden. De volgende dag moesten we immers heel vroeg op de trein vertrok om tien voor acht. Einde.