“‘s Morgens werd ik wakker met een houten kop, m’n ogen waren moeilijk te gebruiken.” De rest van de tekst kon ik mij niet herinneren, maar ik weet wel nog dat het goed was.
We zijn zo’n beetje naar oude gebouwen gaan kijken en we hebben zo’n beetje gewandeld. Het was verdorie verdomd koud voor in Turkije te zijn. Dus liepen we maar wat te verdwalen. We zijn naar een groot waterreservoir gaan kijken dat onder de grond lag en waar oude romeinen hun water kwamen halen. Daarna gingen we binnen in de Blauwe Moskee en las ik wat over de Islam, besloot gelovig te worden, knielde, nam een foto van mijn zus Silke omdat die voor de gelegenheid een sluier aan had, ging naar buiten, deed mijn schoenen terug aan en besloot dat alle gelovigen dom zijn en de echte waarheid gewoon niet aan kunnen. Daarna gingen we soep drinken.
We telden eigenlijk een beetje af tot het avond werd, want dan konden we de trein nemen naar onze volgende bestemming. Dus dronken we nog een pintje en rookten we nog een sigaret (omdat het mocht) op café. Daarna kocht ik wijn om de nacht te overleven, stuurde ik wat idiote sms’en en dacht nog wat verder na over de essentie van gelukkig zijn. Toen dronk ik nog wat wijn.
We gingen daarna naar het station waar men ons vertelde dat heel Bulgarije overstroomd was en dat we dus nooit meer naar huis konden. We zochten nog even een oplossing terwijl mijn zus huilend afscheid nam van al haar vrienden uit België, maar besloten dan toch maar terug te gaan naar het hotel om aldaar onze wonden te likken en een ontsnappingsplan te beramen.
Zo bestelden we even later vliegtuigtickets om onze route verder te kunnen zetten en iedereen was weer vrolijk en blij. Ik kroop in mijn bed en schreef een liefdesbrief voor het meisje van het internet, maar viel in slaap voor ik hem kon versturen. Einde.