Dinsdag nacht, kwart voor één. Ik zit naar m’n code te staren zonder dat ik in het laatste half uur eigenlijk ook maar enige vooruitgang heb geboekt. Op de achtergrond Lindsey Stirling, geen kwalitatieve muziek, maar het neemt me terug naar tijden toen ik op een Parijs’ balkon sigaretten zat te roken en me zat af te vragen wat ik die avond in godsnaam zou doen.
Ze heeft wel een lekker lijf, die Lindsey…
Nog eventjes doordoen, de deadline is morgen, en met het geld dat ik met dit project binnen haal kan ik de jobstudenten ook in september aanhouden. Nog even persen, ook al heb ik al uren totaal geen zin meer. September, dat is de goal. Met september erbij kunnen we het sociale aspect van de quizgame ook afwerken, denk ik… hoop ik. Want na september wordt het moeilijk.
Ze doet me denken aan dat meisje dat me liet zitten omdat ik geen tijd meer voor haar had, die Lindsey. Een beetje hetzelfde haar, een beetje dezelfde teruggetrokken kin…
‘t Is nu dat het moet gebeuren, toch? Ik ben bijna dertig. Als het nu niet gebeurt, dan gebeurt het nooit meer. Dan moet ik me terugtrekken en achtendertig uur per week mijn kloten afdraaien voor een baas. Hoewel… is dat eigenlijk niet beter? Ik weet niet meer hoe lang het geleden is dat ik na achtendertig uur kon zeggen: zo, het is weekend.
Keuzes maken, heet dat, denk ik. De keuze voor een eenvoudiger leven. Niet dat wat ik nu doe geen voordelen heeft, en ik wil geenszins klagen over mijn bestaan. Het mag, gewoon, soms eventjes rustiger.
Ik glij langzaam van de slippery slope van de klagende zelfstandige.
En moeten zij er maar niet gewoon mee stoppen?
Misschien moet ik dat meisje nog maar eens bellen.