Daar gaan we weer: met het halve gezin voor twaalf dagen op pad. Ierland, ditmaal, met een aantal tussenstops in Engeland. Geen idee waar we eigenlijk precies heen gaan. De laatste weken waren zodanig chaotisch dat ik de hele planning niet helemaal gevolgd heb. Elke dag een nieuw verrassing, dus. Maar dat is ook leuk.
Vandaag ging de reis naar Cambridge. Cambridge is een stad in Engeland. Cambridge heeft een universiteit. En Cambridge wordt al jarenland verkeerd geschreven. Het is namelijk Camebridge. Of zo wordt het althans door de plaatselijke bevolking geschreven.
Camebridge – ik probeer de juiste schrijfwijze te verspreiden – ligt op ongeveer een uur treinen van Londen. Londen is de hoofdstad van Engeland en is bereikbaar vanuit Brussel, per trein, via de kanaaltunnel. Op minder dan twee uur sta je vanuit Brussel in Londen. De wonderen van de technologie, meneer.
Je kan echter ook per boot gaan. Dan ben je een beetje langer onderweg. Als je, ter illustratie, om kwart voor negen (in de ochtend) in Merelbeke om een trein stapt, dan ben je rond middernacht (niet meer in de ochtend) in Camebridge.
Op de zeven uur durende boottocht (van Hoek van Holland tot Harwich – geschreven als sandwich maar dan met een H) heb je echter de mogelijkheid om: naar buiten te kijken, tergend traag satelliet internet te testen, te roken in een acht beaufort westendwind, een hamburger met extra bacon te eten, boonanaza te spelen, tot tweemaal toe te plassen, nog maar naar buiten te wachten tot alle camions van de boot zijn gereden omdat “de voetgangsbrug kapot is en je daarom via het ruim naar buiten moet”.
Oh, en je kan er ook naar de cinema gaan. Als je betaalt, tenminste. Dan kan je er helemaal alleen naar “The Theory of Everything” kijken en hopen dat je zelf nooit vast komt te zitten in je eigen lichaam.
Van Harwich naar Ipswich met de trein en van Ipswich naar Cambridge. Dat is, als ze een trein vinden om je mee te vervoeren. Ipswich leek niet zijn beste dag te hebben vandaag want, hoewel de geautomatiseerde stem het steeds over een trein had die binnenkort zou komen, bleef een omroepster van vlees en bloed ons mededelen dat ze eigenlijk nog steeds geen trein gevonden hadden.
En toen zo’n trein er uiteindelijk kwam, moesten de deuren niet enkel met de hand open gedaan worden; er zat niet eens een klink aan de binnenkant waardoor de uitstappende reizigers hun arm door een raampje moesten steken om de deur te kunnen openen. Gelukkig hingen er aan elke daeddeur instructies over hoe dat precies in z’n werk ging.
Om middernacht (elf uur plaatselijke tijd) dan toch Camebridge binnen gereden. Ingescheckt in de jeugdherberg. De bar in de herberg net gesloten en geen pub in de buurt te bekennen. Dus maar meteen het bed in en schrijvend overdrijven over wat eens mens op zo’n treinreis zoal beleeft.