Gij, die mij naar ov'ral draagt. En, in ruil, slechts schoenen vraagt en, eenmaal daags, een verse sok opdat uw geur zich 't licht onttrok. Gij, die mij van hoog naar laag deed springen, op die tafe'len daar in d' overpoort of aan't blandijn waar nog veel schoon voetjes zijn. 't Is dus met spijt, en met een smak dat ik vakkundig, met gemak je over de asfalt liet slepen en je zo je kracht deed meten met de straat, die met een knak een stukje van je enkel brak. En, tot mijn spijt, moet jij je wreken door m'n zenuwen open te breken M'n hart verstommen met helse pijn. (Dus zo voelt het emo te zijn). Opdat ik nooit nog zou vergeten dat je dierbaar voetje breken niet zo'n goed idee kan zijn.
Categories