Hij ligt al twee weken neer. Linker poot omhoog, laptop naast het bed, via wifi en een vnc server verbonden met z’n desktop. Het doet ondertussen geen pijn meer; zolang hij zijn voet maar niet te lang onder zijn bekken houdt. Maybeshewill, een Engelse post-rock band, op 9, omdat 10 te luid is voor de buren. Ramen wijd open, omdat de koude nachtwind deugt doet.
Hij rolt een sigaret, want dat kan hij nu. Hij houdt van het suffe gevoel dat hij, als onervaren roken, even ervaart. De bijsluiters van ontstekingsremmers en andere medische rommel zeggen niets over matig drankgebruik, dus trekt hij nog een pintje open.
Verlangen naar de stad; verlangen naar buiten. Verlangen naar Gentse Fiesten, die nooit meer hetzelfde zullen zijn. Bang voor de veranderingen die z’n leven ondergaan. Bang om ‘t leven terug bij de horens te grijpen, bang om terug vat te krijgen op de tijd.
Hij schrijft in derde persoon om zich daarachter te kunnen verstoppen; om dramatischer over te komen. Hij is niet depressief, maar ook niet gelukkig. Hij durft niet meer verlangen.
Muziek op 10; het spijt me buren.
Hij wil slapen, hij wilt waken. Hij wilt zwerven, maar ook weer thuis komen. Hij wilt verdwalen in een stad die hij al zo lang kent. Hij wilt vluchten, maar wilt ook gevonden worden. Hij wilt sterk zijn, maar ook gevoelig. Hij wilt leven, …
Hij weet dat hij zich moet herpakken, en meestal lukt dat ook. Maar soms, in het midden van de nacht, neemt melancholie het even over. Midnight ranting.