Author: daedeloth

Hij ligt al twee weken neer. Linker poot omhoog, laptop naast het bed, via wifi en een vnc server verbonden met z’n desktop. Het doet ondertussen geen pijn meer; zolang hij zijn voet maar niet te lang onder zijn bekken houdt. Maybeshewill, een Engelse post-rock band, op 9, omdat 10 te luid is voor de buren. Ramen wijd open, omdat de koude nachtwind deugt doet.

Hij rolt een sigaret, want dat kan hij nu. Hij houdt van het suffe gevoel dat hij, als onervaren roken, even ervaart. De bijsluiters van ontstekingsremmers en andere medische rommel zeggen niets over matig drankgebruik, dus trekt hij nog een pintje open.

Verlangen naar de stad; verlangen naar buiten. Verlangen naar Gentse Fiesten, die nooit meer hetzelfde zullen zijn. Bang voor de veranderingen die z’n leven ondergaan. Bang om ‘t leven terug bij de horens te grijpen, bang om terug vat te krijgen op de tijd.

Hij schrijft in derde persoon om zich daarachter te kunnen verstoppen; om dramatischer over te komen. Hij is niet depressief, maar ook niet gelukkig. Hij durft niet meer verlangen.

Muziek op 10; het spijt me buren.

Hij wil slapen, hij wilt waken. Hij wilt zwerven, maar ook weer thuis komen. Hij wilt verdwalen in een stad die hij al zo lang kent. Hij wilt vluchten, maar wilt ook gevonden worden. Hij wilt sterk zijn, maar ook gevoelig. Hij wilt leven, …

Hij weet dat hij zich moet herpakken, en meestal lukt dat ook. Maar soms, in het midden van de nacht, neemt melancholie het even over. Midnight ranting.

Ik ben niet verslaafd aan facebook, ik ben niet verslaafd aan gmail. Ik kan leven zonder gsm, kan leven zonder wifi, kan leven zonder gprs en 3g. En toch ben ik constant verbonden. Toch zijn mijn mails ‘s ochtends belangrijker dan ontbijt. Toch hou ik de wereld op de hoogte van m’n dagelijkse doen via twitter, facebook en netlog. En toch blog ik.

Maar verslaafd? Neen. Niet aan facebook. Niet aan gmail. Ik ben verslaafd aan jou. Als ik op café m’n mails check, is dat om te kijken of jij mij gestuurd hebt. Als ik een tweet schrijf is het opdat jij hem zou lezen. Als ik blog is het om jou te vertellen wat ik denk.

En, als ik bij jou ben, kan mij dat allemaal gestolen worden.

I got addicted to you
The kinky stuff you do
But you’re affected to
Cause you’re a victim too
My dirty blood turns blue
I need the best of you
’cause i’m addicted to you
I got addicted to you
Got to depend on you
I know you’re tempered too
So come to my rescue

(Addicted – Daan)

Internet addiction, stage 1: denial.

Midnight ranting, examens zijn niet goed voor me.

Woensdag nacht. Ik heb geen gebrek aan mensen rondom mij, maar kan me toch niet concentreren op ‘t moment. Ik denk aan jou, ik wacht op jou. Ik hoor niet te wachten, hoor niet te denken, je hoort niet eens in m’n leven te zijn. En toch.

Lappy op bed, Monza door de boxen. Ik moet nog steeds de twee luidsprekers naast m’n bed aansluiten, maar krijg mezelf niet zo ver de versterker te gaan halen. Dan maar wat stiller, wat meer ruis.

“Keer op keer werd mij dan weer gezegd
de rest is goed maar jij bent slecht,
je bent de slechtste van de klas.”

Monza is beter dan Meuris.

Drie keer hetzelfde nummer, living on repeat again. Iets willen doen, maar niet weten wat. De hersenmolens blijven malen, malen, malen; denkend aan jou.

“Red me”, fluister je. Maar ik hoor het niet; ik hoor het niet te horen, durf het niet te horen. Dus vlucht ik verder, in een leven dat ik vergeten was. Living on repeat again.