Categories
Mijn Mening Mijn Wereld Schrijfsels

“Bedrijfswagens belasten heeft grote impact op lengte penis.”

Uit alle hoeken komt commentaar op het voorstel van Elio Di Rupo om bedrijfswagens zwaarder te belasten. Na het verschijnen van de resultaten van het onpartijdig onderzoek van Mark De Haes, CEO van Mercedes-Benz BeLux, verschenen ook tal van andere studies omtrent dit voorstel.

Zo onderzocht bioloog dr. Thijs Psuedoniem het effect dat de nieuwe belasting zou hebben op de lengte van de gemiddelde penis. Dr. Psuedoniem verwacht een zeer duidelijk verbant te zien tussen de invoering van de nieuwe belasting en de lengte van het mannelijk lid.

“Mijn resultaten liggen in de lijn van de resultaten die dr. De Haes eerder liet publiceren.” liet dr. Psuedoniem ons weten. “Het is reeds lang bekend in wetenschappelijke kringen dat het gebruik van een grote, dure wagen een rechtstreekse invloed heeft op de grootte van de fallus. Het invoeren van een belasting op bedrijfswagens zou wel eens kunnen betekenen dat de gemiddelde lengte met zo’n twee a drie centimeter stijgt.”

Angst voor kleine wagens

“Het lijkt er op dat een extra belasting wel eens zou kunnen betekenen dat steeds meer mensen hun grote Audi of BMW zullen moeten inleveren en in de plaats zelf een wagen zullen moeten kopen. Onderzoek heeft echter uitgewezen dat de meeste mensen niet meteen naar deze dure modellen grijpen als ze deze ook effectief zelf moeten betalen.”

Een Pixo voor mijn vrouw

Een kleine enquête op straat lijkt deze resultaten te bevestigen. Een testgroep van dertien mensen werd gevraagd met welke wagens zij reden; de resultaten waren opmerkelijk. De waarde van de bedrijfswagen lag al snel boven de €30’000, terwijl voor een eigen wagen vaak maar €12’000 werd betaald.

Mark Dinges vertelde ons: “Ikzelf rij met een Bugatti Veyron, betaald door het bedrijf waar ik werk. Daarvoor moet ik wel €300 per maand aan loon afstaan. Toen ook mijn vrouw een eigen wagen wou – om de kinderen van school te halen en boodschappen te doen – hebben we echter échte kostprijs van wagens ontdekt. Daarom kocht ik voor mijn vrouw een Nissan Pixo, kostprijs €7’000. Maar ze moet wel een straat verder parkeren opdat de buren hem niet zouden zien.”

Vrouwen reageren verheugd

Het onderzoek van dr. Psuedoniem kan in ieder geval op heel wat vreugde van de vrouwelijke bevolking rekenen. Maaike Dinges, vrouw van Mark Dinges, verklaard: “Sinds die Bugatti Veyron voor de deur staat, komt er bij ons niet veel meer van in huis. Ik heb nooit geloofd in de theorie dat de lengte van de lul omgekeerd evenredig is met de kostprijs van de wagen, maar het verschil was opmerkelijk! Vroeger reden we met een 2CV, een prima wagentje waar we héél veel plezier in beleefd hebben. Sinds die Bugatti voor de deur staat, ziet ik ‘m bijna niet meer! Hij is enkel met die wagen bezig.”

“Butterfly effect”

Dr. Psuedoniem gaat echter nog verder in zijn theorieën. “De invoering van deze belasting zou nog wel eens een hele hoop extra resultaten met zich mee kunnen brengen” gaat hij verder. “Als de fallus van iedere hardwerkende Vlaming met een bedrijfswagen, zoals voorspeld, twee a drie centimeter zal groeien, zal dat ook een invloed hebben op de massa van de aarde. Verwacht wordt dat de maan uit zijn baan om de aarde zal gesleurd worden en een – langzame – neerwaartse spiraal in zal zetten. Het gaat zelfs verder, aan de hand van mijn berekeningen verwacht ik dat de maan integraal in Vlaanderen zal neerstorten. Ik verwacht dat dit erg nadelig zal zijn voor de werkgelegenheid in België.”

“Dit voorstel is spelen met vuur.” beëindigt dr. Psuedoniem zijn betoog. “Dat die vuile Waal achteraf maar niet zegt dat we hem niet gewaarschuwd hadden.”

Categories
Mijn Wereld

Amsterdam


23 januari, 16:19, Tussen Schiphol en Antwerpen

Vreemd hé, dat leven. Vooral de laatste paar decennia dan. Het ene moment zit je een pintje te drinken in Gent, een dag later drink je een Duvel in Amsterdam. Weer een dag later zit je terug in Gent en beperk je ‘t weer tot dat doordeweekse pintje.

En dat allemaal in het midden van de examens, zegt u? Wat zegt uw moeder daarvan? Wel, mijn beste, ik studeer in de trein – als ik niet bezig ben hopeloos banale anekdotes neer te pennen. Dat doe ik immers wel vaker tegenwoordig, anekdotes neerpennen om alzo zowel mijn tijd als die van de enkele lezer te doden. Maar goed, studeren in de trein, lukt dat dan? Natuurlijk! Minder goed dan op café, maar toch nog steeds beter dan op mijn kamer!

Eén van de voordelen van werken bij de NMBS (of althans zoon zijn van één van de “mannen van de ijzeren weg”) is dat je gratis met de trein mag rijden. En dan bedoel ik niet in België, maar in de volledige Benelux! En dat tot je 25ste! (Met andere woorden, volgende jaar wordt mijn wereld net dat beetje kleiner – tenzij ik mij noodzakelijkerwijs in de IT afdeling van de spoorwegen binnen werk.)

Op facebook heeft zij zonet de eeuwige relatiestrijd beëindigd door zichzelf in een (nieuwe) relatie te zetten. Het maakt natuurlijk niets uit, die paar bytes veranderen; een banale aankondiging van iets wat iedereen van waarde al lang wist. Maar ik zou liegen als ik zeg dat het mij niets doet.

Gezien ik er alweer in geslaagd was in Amsterdam mijn trein naar Antwerpen te missen ben ik op de eerste trein naar Schiphol gesprongen om aldaar een uurtje de luchthaven te verkennen en wat vliegtuigen te spotten. (There’s a plane… and there’s another plane… Look at that one! It’s big!)

Ik ben – denk ik – veel veranderd in de laatste negen maanden. Misschien zat ik – zoals zij zei – inderdaad wat vast in die dagelijkse sleur en de dagelijkse gang van zaken. Misschien zou ik vroeger inderdaad niet zomaar de trein opgestapt zijn naar Amsterdam om daar één avond met twee meiden het red light district in te trekken om daar de banalisering van de seksuele daad te aanschouwen. En misschien leef ik nu ook gewoon eenvoudigweg intenser dan daarvoor – meer dan de dagelijkse “terzake” gevolgd daar whatever er nog op canvas te zien is. Maar weet je, terzake is een interessant programma en canvas toont mooie programma’s.

Het grote bord “panoramisch platform” kondigde een zowel leerrijke als spannende ervaring aan in de luchthaven Schiphol, maar in praktijk beperkt het zich tot op het dak van de terminal gaan staan en aldaar naar af- en aanvliegende vliegtuigen kijken. Misschien was het leukste nog de flight simulator met drie(!) schermen die aan de uitgang stond: voor slechts één euro kan je je even een piloot wanen – afhangend van jouw talent een Boeing in de lucht te houden zonder enige voorkennis kon de virtuele vlucht tot 15 minuten duren! Gezien ik bang was zodanig goed te zijn dat ik de vlucht wel een uur zou laten duren, en ik een trein moest halen, heb ik mijn dierbare geld dan toch niet in ‘t machien gestoken.

Negen maanden uit elkaar. Men had mij verteld dat het na zes maanden beter gaat en dat je na enkele jaren al ‘t meisje volledig kan vergeten. Vreemd hoe de mensen toch steeds weer gelijk hebben.

Wist je trouwens dat er in de eerste klas van de trein Amsterdam – Antwerpen boven elke derde stoel een stopcontact is? Dat is nog al eens wat beter dan die twee stopcontacten per wagon die je in sommige(!) Vlaamse treinen ziet. Nu nog een gratis WiFi verbinding in de trein en ik ben verkocht – dán solliciteer ik bij de spoorwegen!

“Ça Va” is zo’n mooi antwoord op de vraag hoe het gaat. Ik hou niet van Frans, maar ‘t klinkt zoveel mooier dan “dat gaat” of “ik kan niet zeggen dat het slecht gaat”. Dat kan ik trouwens inderdaad niet, zeggen dat het slecht gaat. Ik ben niet ongelukkig, ik ben niet gebroken en verloren. Ik vind ‘t leven niet doelloos, heb geen zelfmoordneigingen, ik huil me niet in slaap. Okay, ik rook – tientallen jaren van principieel nee zeggen faliekant de grond in borend. Maar weet je, het past in die hele “nieuwe leven” filosofie, dus val me op dat vlak maar niet aan. Maar voor de rest? Ça Va.

Eigenlijk moet ik toegeven dat ik die collegialiteit van de treinbestuurder misschien een tikkeltje decadent vindt. Gisteren stond ik in Antwerpen en had ik net de trein naar Amsterdam gemist. De volgende trein – een uur later – was afgeschaft, dus ik had geen andere optie dan twee uur wachten. Om zeker te zijn ging in aan het loket vragen of er geen andere opties waren, waar ik geholpen werd met een resoluut “neen” en de opmerking dat “dat wel vaker gebeurd”. Goed, misschien moet daar dan wat aan gedaan worden – die verbindingen met Nederland mogen misschien toch wat serieuzer gepakt worden in zowel België als Nederland?!

Eigenlijk is het vrij eerlijk dat ik zo vaak teleurgesteld wordt door mensen; ik stel immers zelf zoveel mensen teleur. Misschien moet iedereen daarmee stoppen, maar dat zou het einde van zowel idealen en verwachtingen betekenen.

Toen ik in Antwerpen vroeg of de Thalys een optie was, bleek dat met zijn €65,00 euro niet het geval te zijn. Dan maar eens proberen met de FIP kaart – het bewijs dat je recht hebt op goedkoper reizen binnen Europa; elke medewerker van de ijzeren weg en diens familie heeft er één. Helaas waren er geen FIP plaatsen meer beschikbaar, maar nu was de medewerker echter plotseling een stuk vriendelijker en verklapte hij mij de geheime derde optie: de stoptrein naar Roosendaal en daar een andere trein nemen. Op die manier heb ik een half uur uitgespaard, maar kennelijk mogen enkel mensen met FIP kaarten dit weten. (PS.: ik heb nog steeds 5 uur gedaan over een theoretisch traject van 3,5 uur. Beter dan de voorgenomen 6 uur, maar toch niet zo goed gewerkt hé, NMBS & NS!)

Als iemand begrijpt waarom Boudewijn de Groot “na twee-en-twintig jaren in dit leven” het testament opmaakt van zijn jeugd, mag hij me dat toch even komen uitleggen. Misschien blijven we in de huidige welvaartsstaat misschien wat langer studeren en wordt de jeugd verlengd, maar ik voel me nu (volwassen?!) nog steeds die zelfde jongeling die vijf jaar geleden (jongeling!) stuntelend zijn eerste stapjes in een eerste echte liefdesband zette. Hoe kan die man op twee-en-twintig jaar oud dan zeggen dat hij eventjes z’n jeugd gaat afsluiten?!

Desalniettemin (blijf jij mijn vriendin – het rijm-grapje dat sterker blijkt dan de realiteit) citeer ik graag: “Mijn vriendinnetje, ik laat jou alle nachten dat ik tranen om jouw ontrouw heb gestort. Maar wees gerust, ik zal geduldig wachten tot ik lach omdat jij ook belazerd wordt.” – uiteraard niet grof bedoeld.

Categories
English Mijn Wereld

How to fix a remote control (without any special products or tools)

One of my buttons from my remote has been broken for a while now. First I had to push really hard for it to work, now it doesn’t do anything anymore. So I decided to break the damn thing open and take a look inside.

The keys on most remotes are so called “dome switches”. They consist of a plastic sheet with buttons on it with a little black dot at the bottom. When the black stuff touches the pcb, the button gets pushed.

Turns out the black stuff didn’t work anymore. After doing some reading on one of ’em internets, I found out this black stuff is supposed to be conducting. Turns out my black stuff didn’t conduct anymore. I could easily fix it by buying some conducting paint or paste (according to the internets), except that I obviously didn’t want to wait a few days for the product to arrive.

On to another solution then: I took some aluminium foil and some glue and glued a tiny piece of aluminium foil to the switch. I then put everything together again and… tada! The button is working again.

Mind you that I have no clue how long the glue will hold, but with some proper glue it should be fine.

Happy glueing!

Categories
Mijn Wereld Spam

Unfinished

Gaudi, to his credit, never gave up on his dream, but that’s not usually how it goes. I mean, usually it’s not a speeding bus that keeps the brown, pointy weird church from getting built. Most of the times it’s just too difficult, too expensive or too scary.

It’s only once you’ve stopped that you realise how hard it is to start again, so you force yourself not to want it. But it’s always there and until you finished it, it will always be.

(Ted – How I met your mother)

Categories
Mijn Wereld

Half drie

Drie dagen nog en ik moet Frans kunnen spreken. Vier dagen nog en ik moet weten hoe een computernetwerk werkt. En vijf dagen heb ik nog om te ontdekken hoe ik m’n bedrijfje winstgevend moet maken.

Ondertussen is deze blog uitgegroeid tot ons enige communicatiemiddel; jij bent immers mijn enige trouwe lezer. Voor jou beschrijf ik mijn leven, mijn laten, mijn doen. Opdat jij dan weet hoe het met mij gaat en zo gerust met je eigen leven verder kan.

Eigenlijk heb ik geluk gehad; ik heb net op tijd ontdekt hoe ik moet studeren. Al drie dagen studeren we tezamen, van ‘s middags tot diep in de nacht. Dat helpt, dat samen studeren; ook tegen jou.

Dus liefste, trouwe lezer: je ziet, ‘t is allemaal zo slecht nog niet. En misschien zie ik je in een later leven, als we beide katten zijn.

Categories
Mijn Wereld

Half vier

Half vier, vlak voor de herexamens. Kwestie van morgen goed uitgeslapen te zijn. Al anderhalf uur lig ik te rollen en te draaien, op zoek naar zalige slaap. Maar de hersens blijven draaien.

Ik ken het probleem: ik heb te veel hersens die zich met de verkeerde zaken bezig houden.

Vroeger had ik deze nachten vooral bij constructieve ideeën. Ik bedacht nieuwe features voor Dolumar, bedacht nieuwe strategieën voor Age of Empire of dacht aan nieuwe business models voor onbestaande bedrijven. Weinig succesvol, moet eraan toegevoegd.

Maar nu dus niet. Ik blijf dezelfde ideeën malen tot ze fijn stof zijn. Misschien kan ik ze dan eindelijk samen vegen en laten wegwaaien met de wind.

Welke gedachten dat zijn is van weinig belang, het punt is dat ik wakker blijf. En als je dan toch niet kan slapen, kan je even goed een blog schrijven. Over het feit dat je niet kan slapen bijvoorbeeld. Dat je godverdomme niet kan slapen.

“Don’t worry about your future.
Or worry, but know that worrying is as effective as trying to solve an algebra equation by chewing bubble gum.”

Everybody’s Free to Wear Sunscreen – Baz Luhrman

En toch blijf ik schrijven. Omdat ik niet kan slapen. Omdat ik denk. En blog.

Categories
Mijn Wereld

Midnight ranting, part 2

Hij ligt al twee weken neer. Linker poot omhoog, laptop naast het bed, via wifi en een vnc server verbonden met z’n desktop. Het doet ondertussen geen pijn meer; zolang hij zijn voet maar niet te lang onder zijn bekken houdt. Maybeshewill, een Engelse post-rock band, op 9, omdat 10 te luid is voor de buren. Ramen wijd open, omdat de koude nachtwind deugt doet.

Hij rolt een sigaret, want dat kan hij nu. Hij houdt van het suffe gevoel dat hij, als onervaren roken, even ervaart. De bijsluiters van ontstekingsremmers en andere medische rommel zeggen niets over matig drankgebruik, dus trekt hij nog een pintje open.

Verlangen naar de stad; verlangen naar buiten. Verlangen naar Gentse Fiesten, die nooit meer hetzelfde zullen zijn. Bang voor de veranderingen die z’n leven ondergaan. Bang om ‘t leven terug bij de horens te grijpen, bang om terug vat te krijgen op de tijd.

Hij schrijft in derde persoon om zich daarachter te kunnen verstoppen; om dramatischer over te komen. Hij is niet depressief, maar ook niet gelukkig. Hij durft niet meer verlangen.

Muziek op 10; het spijt me buren.

Hij wil slapen, hij wilt waken. Hij wilt zwerven, maar ook weer thuis komen. Hij wilt verdwalen in een stad die hij al zo lang kent. Hij wilt vluchten, maar wilt ook gevonden worden. Hij wilt sterk zijn, maar ook gevoelig. Hij wilt leven, …

Hij weet dat hij zich moet herpakken, en meestal lukt dat ook. Maar soms, in het midden van de nacht, neemt melancholie het even over. Midnight ranting.

Categories
Mijn Wereld Schrijfsels

Hittegolf

Je zwerterig zomers lijfje
dicht tegen 't mijne aan.
Een ode aan't verleden
Een echo van ons bestaan.

Je huilt,
melancholische tranen
om een liefde, vergaan
in de sleur van het bestaan.

We zijn elkaar vergeten,
elk een eigen weg gegaan.
Verdwaald, gevlucht, verstoten
in de complexheid van 't bestaan.

En toch...

Dat lijfje tegen 't mijne
die kusjes in m'n nek
dat zachtjes liggen ronken
dat woordenloos gesprek.

Die zomers zoute tranen
dat stiekeme gemis
Het sluipenende besef
dat er wél nog een “wij” is.

Ik heb jou terug gevonden,
en ik ben erg dichtbij
dus als je even stil staat
dan vindt je zeker mij.
Categories
Mijn Wereld

Telefoon

Categories
Mijn Wereld Schrijfsels

Ode aan mijn linker voet

Gij, die mij naar ov'ral draagt.
En, in ruil, slechts schoenen vraagt
en, eenmaal daags, een verse sok
opdat uw geur zich 't licht onttrok.

Gij, die mij van hoog naar laag
deed springen, op die tafe'len daar
in d' overpoort of aan't blandijn
waar nog veel schoon voetjes zijn.

't Is dus met spijt, en met een smak
dat ik vakkundig, met gemak
je over de asfalt liet slepen
en je zo je kracht deed meten
met de straat, die met een knak
een stukje van je enkel brak.

En, tot mijn spijt, moet jij je wreken
door m'n zenuwen open te breken
M'n hart verstommen met helse pijn.
(Dus zo voelt het emo te zijn).

Opdat ik nooit nog zou vergeten
dat je dierbaar voetje breken
niet zo'n goed idee kan zijn.