Thijs' world

So we’re almost a full day into Ludum dare. I’m not sure how I feel about the project. On one side, you could consider I have made a few huge steps towards a working engine, but it’s far from being finished. The rigging system I wrote works … kindof. There still are some mistakes in transfering the desired angles to the “child bones”. The event manager kindof works, but due to the trouble with distributing the angles I sometimes get rather weird effects.

As far as level design, I have nothing yet. I don’t even have a system to create the rooms yet. I have the two first rooms ready in my mind, but without the proper system to implement them, I’m still nowhere. I hope I can develop such a system in the next few hours, so I can concentrate on content tomorrow. After all, this is a content driven game and without content it will only last for a few minutes.

Anyway, this is that status of the “game” as of 00:27 (Belgian time, of course).

To have complete control over my character, I have decided to go for a 2d rigging system. My main character will be composed of a number of sprites, each with their own position and rotation. Changing the position of one sprite should influence the position of all attached sprites, that way providing an easier way to program the animations.

I have no experience at all working like this and I haven’t found (and didn’t properly look for) existing libraries, so I’m doing all the math myself.

I still have until this evening to finish the engine and the whole rigging system. If I don’t make it, there is no point in continueing, so let’s hope I have something nice by then.

(Thanks to instragram the above picture is now worth 1 billion dollars.)

Let me introduce Ludum Dare. The challenge is simple: create a game from scratch on a given theme… in 48 hours. And I’ve known about it for a long time, and I’ve never ever participated because I had other things to do. And I’ve only learned about this one a few hours ago. And I hadn’t anything planned for this weekend, so … why not?

We’re 2 hours away from knowing our challenge, but my mind is already set on a concept. I’m not sure if it will fit within the theme, but well, I’ll make it fit.

I’ve decided to go for a html5 canvas game. I have some experience in that area, but not much useful for what I’m planning to do. My goal is to make a very simple “seek and solve” game, some kind of a small adventure game. I’ve decided to really start from scratch, so I will only be using my little text editor, gimp and my scanner. I’m planning to draw all the graphics myself, with a blue ballpoint pen. It’s going to be amazing! (And very, very ugly.)

So I’m going to work on 3 domains. For starters I need to have an engine. My estimate is that by tomorrow evening, I should have an engine that allows me to create my adventure. That gives me another day to manage the contest, being: a story, graphics for the story, audio and… music! Let’s see how far we get…

I’m a bit sick so I should also get plenty of sleep. I also have to buy a new pair of shoes tomorrow. I also have to Skype with a beautiful Spanish girl. And I also have to smoke, drink and sleep.

In 50 hours we’ll see how far I got. Let’s hope I’ve at least started something. But first, I’m going to take a bath.

Beste ondernemers,

Ik weet dat u niet blij bent met het beeld waarmee “de mensen” naar u kijken. Nu de communautaire zever opgelost is, kunnen we weer kijken naar het aloude sociaal economisch probleem en komen we terug in een klassenstrijd terecht. Dat is natuurlijk niet leuk, omdat u in de “rijke klassen” terecht komt. Onterecht, misschien, gezien u soms zelf ook de eindjes aan elkaar moet knopen, maar desalniettemin behoort u tot deze klasse en kijkt de Grote Massa met steeds meer argusogen naar u.

Goed, u werkt veel, daar heb ik respect voor. Maar dat is uw keuze, toch? En, geef toe, u werkt niet voor het geld.

U werkt omdat u het leuk vindt om te werken. Omdat u het leuk vindt om te ondernemen, iets te scheppen. Dat is waarom ik zelfstandige ben. Moet uw loon dan het driedubbele zijn van uw werknemers? Moet u uw dure bmw dan inbrengen als firma kosten? Moet u dan op de baricade staan en roepen dat de index moet afgeschaft worden? Persoonlijk vind ik van niet.

Ik heb respect voor u, lieve ondernemer. Maar ik heb een hekel aan uw overkoepelende organisaties en uw neo liberaal gedachtengoed. Viel het u op dat we steeds liberaler worden in het westen? Viel het u ook op dat het steeds slechter gaat? Wel, dat is een beetje uw schuld.

Dus, liefste zelfstandige, wilt u terug in het positieve daglicht gezien worden? Stem dan niet meer op partijen die enkel de allerrijksten – waar u waarschijnlijk zelfs niet bijhoort – wilt beschermen. Stem dan voor de afschaf van de notionele interestaftrek – waar u waarschijnlijk amper gebruik hebt van gemaakt. Stem dan voor het behoud van een index – die u eigenlijk ook weer niet zo heel veel kost.

Waarom roept u moord en brand als men zegt dat men de financiele achterpoortjes wilt sluiten? Is dat niet gewoon terecht?! Waarom eist u niet gewoon dat alle bedrijven in België de belastingen betaalt, die u ook braaf betaalt? En die extra belastingen op kapitaal, hebt u daar last van? En als u er al last van hebt, vindt u niet dat u ondertussen wel al tamelijk veel geld hebt in vergelijking met uw werknemers?

Laat zien dat u solidair bent, verdorie, want u hebt het goed, maar wat met de rest?

Ik schaam me als ik zeg dat ik zelfstandige ben.
En dat is voornamelijk jullie fout.

Een solidaire groet,
Mezelf.

We waren aan het aftellen tot we terug thuis waren. De trein reed aan een kleine tweehonderd kilometer per uur door het Duitse landschap, op weg naar ons huis.

Onderweg zat ik met een liedje in mijn hoofd van Gorki: “Ik zei dat ik voor haar wou sterven, en dat vond zij niet fijn. Ze hield van dieren en van mensen die in leven wouden zijn.” Dit had echter helemaal geen relevantie tijdens deze treinreis, maar dat geeft niet.

Ik nam wat tijd om te reflecteren over wat ik deze reis geleerd had. Ik maakte een lijstje:

1. Internet in het buitenland is duur.
2. Bagage is zwaar.
3. Mensen kijken vreemd als je een fez op hebt.
4. Internet in het buitenland is heel duur.
5. Sneeuw is koud.
6. Backamon is een eeuwenoud spel dat toch nog leuk is.
7. Internet in het buitenland is ontzettend duur.
8. Mijn zus kan niet manillen.
9. Ik kan geen backamon spelen.
10. Internet in het buitenland is ongelofelijk ontzettend duur.
11. Roken is verboden in Tsjechische stations.
12. Roken is verboden in Duitse stations.
13. Roken is toegelaten in Servische restaurants.
14. Internet in het buitenland is ongelofelijk ontzettend gestoord duur.
15. De helft van zestig is dertig.
16. Mijn fez is rood en ontzettend cool.
17. Onze Pa zijn bagage weegt meer dan een spaceshuttle.
18. Onze Pa zijn bagage zou niet mee mogen op de spaceshuttle wegens te duur.
19. In Tsjechië rollen ze met dezelfde blaadjes als ik gebruik.
20. Internet in het buitenland is ongelofelijk ontzettend gestoord illegaal duur.

En toen kwamen we aan in België waar het internet niet zo duur is. Hoera. Einde.

Vandaag hebben we helemaal niets gedaan.

Behalve dan door de koude gewandeld in Olomouck, een chocomelk gedronken in Olomouck bij een meisje met een tattoo op haar borst, een trein gepakt naar Praag in Olomouck, een héél dure pint gedronken in Praag, een trein gepakt naar Keulen in Praag en in ons bed gekropen op de trein naar Keulen.

Verder aten we pizza, moest ik heel dringend naar het toilet en had ik een virtuele date met een meisje. En morgen zijn we thuis en dat maakt me ook wel een beetje gelukkig, maar ook een beetje verdrietig. Einde.

Ps.: Ik had vandaag een hemd aan en dat vond ik niet zo comfortabel. Echt einde.

Liefste dagboek,

Vandaag was het een heel erg leuke dag. We zijn naar Olomouck gegaan. Olomouck is een klein stadje. Er is een universiteit. Verder is er sneeuw.

Om negen uur vertrokken we in München. We zaten op een mooie trein, het was er lekker warm, de trein stopte regelmatig zodat ik mijn nicotine gehalte mooi op pijl kon houden, we hadden eten en drinken en op het laatste zelfs internet omdat er iemand op de trein zat die het wifi netwerk van zijn gsm was vergeten beveiligen.

Het leven was dus goed en ik had niets om over te klagen. Ik verveelde me dus steen dood. Tot we plotseling stil stonden, de locomotief had het begeven. Ik denk dat dat kwam omdat de bagage van onze Pa zo ongelofelijk zwaar is, maar dat ben ik niet zeker. Nu, goed, plots stonden we stil in het midden van nergens en moesten we overstappen op een andere trein. Op die trein was er minder plaats, maar nog altijd genoeg om comfortabel te zitten. Het station heette Zbiroh en ik denk dat er enkel herders woonden.

Bij het overstappen was het zo koud dat ik mijn muts moest opzetten. Daar zette ik dan mijn fez bovenop, om toch maar mijn nieuwe modestatement te kunnen maken. Bovendien zag ik een mooi meisje waar ik indruk op wou maken, maar ze heeft niet naar mij gekeken en al zeker niet naar mij gelachen. Waarschijnlijk is ze mentaal gehandicapt, anders had ze me zeker gevraagd wie ik was en waar ik dat schitterend hoedje vandaan had gehaald.

Daarna zouden we gepraat hebben in de trein over de zwaarheid van het leven, over de toestand in het midden oosten en hoe de economische crisis in Tsjechië voelbaar is. Daarna zouden we bij elkaar blijven slapen en in elkaars armen naar dromenland varen.

Het was dus erg jammer dat ze mij niet aansprak.

Op de nieuwe trein waren er ook problemen. Plotseling maakten we ook een noodremming en stonden we weer stil in het midden van nergens. Het lijkt wel alsof iets ons wat duidelijk probeert te maken… Ofwel zijn de Tsjechische spoorwegen niet bijster betrouwbaar.

Daarna kwamen we aan in Olomouck. Daarna aten we vlees en dronken we bier. Daarna liepen we door de koude. Daarna gingen we slapen. Einde.

Ik zit op een vliegtuig en er is turbulentie. We zijn op weg van Istanbul naar München, om daar morgen vroeg de trein te pakken naar Olomouc, een boerendorp in Tsjechië waar mijn zus Silke graag wil gaan wonen tijdens haar studie “Taal- en letterkunde”. Kennelijk zijn daar ook mensen die Nederlands willen leren, dus gaat ze daar ook maar een beetje gaan studeren.

Ik ontdekte ook dat dit zowat de eigenlijke reden voor de trip was en dat we eigenlijk moeten gaan uitzoeken hoe het nachtleven daar zijn gang gaat. Ik vind het allemaal best, Tsjechisch bier klinkt een beetje als goedkoop bier, en dat maakt me best wel gelukkig.

Ik heb de liefdesbrief aan het meisje van op het internet op mijn blog gezet, maar heb de link nog niet naar haar gestuurd. Dat ga ik straks doen, als het avond is. Ik hoop dat ze mijn brief heel erg ontroerend vind en dat ze ogenblikkelijk het vliegtuig naar Tsjechië neemt, speciaal om mij te zien. In het andere geval moet ze maar wachten tot ik terug ben en ik tijd voor haar heb.

Ohja, dat was ik bijna vergeten: ik kocht vandaag een fez! Anderhalve euro heeft het mij gekost. Ik ben ontzettend fier op mijn fez en ik denk dat ik hem voor altijd op houd.

Nu gaan we landen, dus ik moet mijn tablet uitzetten, anders crasht het vliegtuig.
Ook heb ik nu een fez.

Fez!

En toen waren we veilig geland. Einde.

“‘s Morgens werd ik wakker met een houten kop, m’n ogen waren moeilijk te gebruiken.” De rest van de tekst kon ik mij niet herinneren, maar ik weet wel nog dat het goed was.

We zijn zo’n beetje naar oude gebouwen gaan kijken en we hebben zo’n beetje gewandeld. Het was verdorie verdomd koud voor in Turkije te zijn. Dus liepen we maar wat te verdwalen. We zijn naar een groot waterreservoir gaan kijken dat onder de grond lag en waar oude romeinen hun water kwamen halen. Daarna gingen we binnen in de Blauwe Moskee en las ik wat over de Islam, besloot gelovig te worden, knielde, nam een foto van mijn zus Silke omdat die voor de gelegenheid een sluier aan had, ging naar buiten, deed mijn schoenen terug aan en besloot dat alle gelovigen dom zijn en de echte waarheid gewoon niet aan kunnen. Daarna gingen we soep drinken.

We telden eigenlijk een beetje af tot het avond werd, want dan konden we de trein nemen naar onze volgende bestemming. Dus dronken we nog een pintje en rookten we nog een sigaret (omdat het mocht) op café. Daarna kocht ik wijn om de nacht te overleven, stuurde ik wat idiote sms’en en dacht nog wat verder na over de essentie van gelukkig zijn. Toen dronk ik nog wat wijn.

We gingen daarna naar het station waar men ons vertelde dat heel Bulgarije overstroomd was en dat we dus nooit meer naar huis konden. We zochten nog even een oplossing terwijl mijn zus huilend afscheid nam van al haar vrienden uit België, maar besloten dan toch maar terug te gaan naar het hotel om aldaar onze wonden te likken en een ontsnappingsplan te beramen.

Zo bestelden we even later vliegtuigtickets om onze route verder te kunnen zetten en iedereen was weer vrolijk en blij. Ik kroop in mijn bed en schreef een liefdesbrief voor het meisje van het internet, maar viel in slaap voor ik hem kon versturen. Einde.

Vandaag ging ik naar Azië. We namen een boot en twintig minuten later zette ik mijn eerste stapjes op Aziatische bodem. Onze Pa zette ook zijn eerste stapjes en liet daar dan maar meteen zijn schoenen poetsen. Ondertussen probeerde een Turkse man parfum te verkopen aan mijn zus Silke. 20 euro, zei hij. Dat wou mijn zus niet doen. “Okay, 10 euro then, very good quality.” En tien minuten later was het al 1 euro voor een fles geworden. Toen zelfs dat nog teveel bleek, is hij na een kwartier toch weg gegaan.

We dronken een koffie en aaiden een kat. We keken naar buiten en vroegen ons af wat het doel van het leven is. Daarna gingen we iets gaan eten in een duur restaurant en daarna ging onze Pa naar bed.

Ik en mijn zus Silke waren echter nog niet moe, dus besloten we nog een pintje te gaan drinken. We liepen wat rond en gingen op zoek naar een cafétje. We vonden een kroeg waar veel jonge toeristen waren en gingen naar binnen. Veel geld hadden we niet, maar met de enkele duiten konden we toch enige pinten gerstennat veroorloven.

Een oude man leerde ons de eeuwenoude kunst van het Backgamon spel. Ikzelf was er niet zo goed in, ik bleef mijn stukken in de verkeerde richting verzetten. Maar na een spelletje of drie had ik het hele gedoe dan toch onder de knie gekregen en kon ik van mijn zuster winnen.
De kroeg bleek even later vol te zitten met Antwerpse studenten. Mijn zus groette hen en ik zei hen dat wij van op de parking waren. Zij vonden dat niet zo erg.

Er was ook een heel mooi meisje dat aan het dansen was. Ze was niet van Antwerpen, maar – liefste dagboek – ze was ongelofelijk mooi. En ze keek naar mij, en ik keek naar haar. En toen keek ik nog eens naar haar, en zij keek nog eens naar mij. En ik keek nog eens naar haar en glimlachte, en zij glimlachte terug. En ik durfde niet naar haar toe te gaan, en een andere jongen wel, en toen de jongen en dat meisje samen naar huis gingen zei ze “Goodbye” tegen me.

En ik, ik bestelde een whisky, ging naar huis, openbaarde mijn liefde aan een meisje op het internet en kroop in mijn bed. Einde.