Thijs' world

Ik was deze keer wel heel moe toen ik toe kwam in Istanbul. Het was er echter wel behoorlijk warm en dat vond ik best goed. Na die koude van de vorige dagen was de zon van vandaag meer dan welkom.

De trein had een goede twee uur vertraging, maar dat was niet zo erg. Eenmaal uitgestapt gingen we naar het hostel. Ik en onze Pa dronken een koffie, mijn zus dronk een thee. Het was Turkse koffie en ik kende dat niet zo goed, maar vond het wel best lekker.
De baas van het hotel droeg onze koffers naar boven en dat was vrij indrukwekkend want de koffer van onze Pa weegt toch gemakkelijk even veel als een kleine caravan. Het is enkel mijn zak die licht is als een veertje, daar had de baas van het hotel namelijk hoegenaamd geen probleem mee.

In onze kamer stonden drie bedden en een televisie. Ik trok meteen de stekker van de televisie uit zodat ik mijn tablet kon opladen en zodat ik kon kijken of het meisje dat vroeger achterop mijn moto zat, maar nu niet meer, online was. Dat was ze niet en dat maakte me een beetje triest. Ik wist echter ook niet goed wat ik in godsnaam tegen haar zou moeten zeggen, dus misschien was het maar beter zo.

Iedereen had honger dus trokken we de stad in en aten een pita. Het was geen lamsspita zoals ik gewoon ben, nee, deze keer was het een kip pita. Bovendien was er geen looksaus, wat ikzelf uiterst onorthodox vond. Toch was de pita met curry ketchup ook best eetbaar.

Eenmaal vetgemest liepen we verder door de stad, op weg naar de blauwe moskee. Eerst kwamen we echter voorbij het paleis van de Sultan. Daar woonden de Sultans van de oude tijden samen met hun honderden vrouwen en kinderen. Nieuwe meisjes werden elke dag aangevoerd en de Sultan mocht kiezen met welke meisjes hij de liefde wou bedrijven. Die meisjes werden dan naar de Sultan geleid en daar door hem geconsumeerd. Ik denk dat ik graag een Sultan zou zijn geweest.

Heel wat minder gezellig was het voor de eunuchs van de Sultan. Zij moesten immers ervoor zorgen dat de meisjes veilig waren, maar ze mochten niet met de meiskes de liefde bedrijven. Om dat te voorkomen werd hun penis afgesneden. Ik denk niet dat ze dat erg fijn vonden, maar zij waren geen Sultan dus mochten daar eigenlijk maar weinig commentaar op geven.

Ook leerde ik dat Turkse meisjes soms best mooi kunnen zijn.

We dronken een koffie in het paleis. We hadden uitzicht op de rivier en zagen aan de horizon Azië liggen. Istanbul is immers een stad die verdeeld is over Europa en Azië； alles ten weste van de rivier ligt in Europa, de rest in Azië. Istanbul heeft dan ook de enige twee bruggen tussen Azië en Europa, denk ik. Verder heb ik het niet onderzocht.

Toen we uit het paleis van de Sultan kwamen was het nog redelijk vroeg omdat we zo vroeg waren opgestaan. Toch waren we ook al een beetje moe. We liepen wat verloren in de stad en mijn zus Silke kocht een waterpijp. Het is een mooie waterpijp en ze is er heel erg blij mee. We hebben hem echter nog niet kunnen gebruiken omdat Silke nog geen tabak had gekocht.

Daarna aten we Turks. Daarna gingen we iets gaan drinken. Daarna gingen we met de tram naar het hotel. Daarna gingen onze Pa en mijn zus slapen. Daarna chatte ik even met een goede vriendin. Daarna ging ik even huilen op het toilet. Daarna ging ik slapen. Einde.

Het was een oude slaaptrein waar we op stapten. Het was ook heel vroeg in de ochtend en bovendien was het beginnen sneeuwen in Belgrado. Het was nog kouder dan de dag ervoor en ik zweer dat mijn vingers er bijna afvroren.

Voor we vertrokken rookte ik nog een sigaret. De conducteur was een vreemde Russisch-achtige man die ook regelmatig een sigaret rookt； dat kon ik zien omdat hij naast mij stond te roken. Hij werd eigenlijk meteen een beetje mijn vriend.
De trein was vrijwel leeg toen we vertrokken. De wagon had ook de hele nacht stil gestaan waardoor het binnen eigenlijk even koud was als buiten. Toen we vertrokken werd dat gelukkig snel beter.

De wagon was een typische slaapwagon: aan de linker kant couchetten (kleine kamers waar zes zetels zijn, die omgevormd kunnen worden tot zes bedden, twee rijen van driedubbele stapelbedden.) Wat echter niet zo typisch was, was dat in de gang de ramen niet waterdicht waren. Gezien het nog altijd redelijk hard sneeuwde, waaide de sneeuw gewoon binnen op de gang. Het was een vreemd zicht, zo’n ondergesneeuwd gangpad in een trein, maar ook wel een beetje spannend.

Omdat de trein niet vaak genoeg stopte naar mijn goesting, en ook omdat ik weer vreemde gedachten begon te krijgen, besloot ik een sigaret te roken in het gangpad. Dat leek me best wel ok, gezien de wind toch vrij door de gang speelde. Zo rookte ik een sigaret op een rijdende trein, dat vond ik leuk en spannend, zeker omdat het eigenlijk niet mocht.

Het was toch een halve dag rijden tot de grenzen van Servië met Bulgarijë. De grenscontrole kwam onze paspoorten controleren en de duane kwam vragen of we wat aan te geven hadden. Dat hadden we niet.

Onderweg luisterde ik de hele tijd naar Gorki en dat begon iedereen een beetje te vervelen. Eigenlijk vond ik het na zo’n paar uur toch ook maar een zagevent, maar toen besefte ik dat ik ook best een zagevent was. Daarna luisterde ik naar Daan en ook een beetje naar Zjef Vanuytsel.
We reden verder. Af en toe werd er een andere locomotief aan onze trein gehangen en meestal nam ik van die gelegenheid gebruik om even wat frisse lucht op te snuiven. Eén keer vroeg de conducteur zelfs of ik hem een sigaret wou rollen, en dat deed ik.
Op de trein speelde ik “Angry birds” en “Cut the rope”. Ik ben in beide takken een topper geworden ondertussen. Het meisje dat vroeger achterop mijn motorfiets zat, maar nu niet meer, kan ondertussen wel wat leren van mij.

Daarna was het al laat en ging ik gaan slapen. Het was lekker warm in mijn dekentje en ik sliep gelukkig en blij. Ik droomde over een vreemde jongen die zijn armen en benen kon uitrekken, een beetje zoals It in de gelijknamige remake van de oorspronkelijke film. Dat was best wel een beetje vies, maar het was ook spannend.

Toen werd ik wakker gemaakt door de paspoortcontrole van Turkijë. Het moet dan zo’n half drie geweest zijn. De gehele trein moest uitstappen en aanschuiven voor de Turkske politie. Een vreemde man uit Duitsland mocht verder niet meer mee en werd meegenomen door de politie, de rest van de trein mocht verder rijden. Het hele aanschuiven en goedkeuren van de visums had echter wel al zo’n twee uur ingenomen.

Daarna ging ik weer slapen want ik was heel moe nu. Morgen zouden we rond tien uur in Istanbul aankomen, en dat was best ook wel een beetje spannend. Einde.

Liefste dagboek,

Vandaag had ik een kater. Het was zo’n grote, zwarte kater. Zo eentje met hoofdpijn en buikpijn en alles er op en er aan. En onze Pa wou natuurlijk vroeg opstaan. Ik heb ‘m dan maar met m’n zus naar ‘t ontbijt gestuurd. Honger had ik immers helemaal niet.

Toen zij terug kwamen van ontbijt waren we al de derde dag van ons avontuur. Ik stond op, ging samen met hen naar buiten, rookte een sigaret om me beter te voelen dan voorheen en samen gingen we daarna de stad verkennen. Er was een ruïne van een kasteel, er waren trams, er was een gebouw dat ingestort was, … Bovendien was het heel erg koud en bijgevolg ook heel erg koud. Dat het koud was, kunt u wel raden.

En ‘s avonds dronken we nog een pintje. Ik was best moe na de kater die pas deze middag ergens gestorven was, maar toch dronken we nog een pintje. En we speelden manillen, ik was eventjes aan het winnen tot onze Pa de bovenhand nam. Daana gingen we slapen, want daar was het tijd voor geworden. De volgende dag moesten we immers heel vroeg op de trein vertrok om tien voor acht. Einde.

Liefste dagboek,

Toen ik wakker werd waren we al vele kilometers van huis, maar we waren nog niet in Belgrado. Daarvoor moesten we immers nog eens overstappen in Budapest. Het was daar meteen al erg koud en het was bovendien ver wandelen van het ene perron naar het andere. Maar we hebben de trein toch gehaald.

Op die trein zat een meisje met mooie ogen maar niet zo’n mooi gezicht. Onze Pa en mijn zus gingen in de eerste klasse wagon gaan zitten omdat daar elektriciteit was, dus ik bleef bij het vreemde meisje zitten. Ik las er een boek, en zij sliep in de zetel. Even hebben we gepraat: zij vroeg of ik even op haar spullen wou letten en ik zei dat dat goed was. Ik denk niet dat ze met mij wou vrijen, maar na zes uur stilzwijgend bij elkaar zitten vond ik toch dat we een mooie band geschept hadden.

‘s Avonds kwamen we aan in Belgrado. Het meisje met de mooie ogen maar het vreemde gezicht ging weg en ik, mijn zus en onze Pa bleven alleen achter. We dronken een pintje terwijl we de kaart bekeken. Daarna gingen we naar onze herberg, zette onze spullen af en gingen op zoek naar iets om te eten. We aten vlees en dronken een typisch Servisch drankje waarvan ik de naam niet onthouden heb. Het was lekker en ik mocht een sigaret roken in het restaurant, terwijl rond mij mensen aan het eten waren. Dat vond ik fijn.

In de herberg zaten twee fransmannen en de herbergier. Eerst wouden zij een drankspelletje spelen met bier, kaarten en vreemde regels. Het spelletje bestond er vooral uit dat iedereen moest drinken, maar toch denk ik dat ik aan het winnen was.

Daarna wouden ze nog wat gaan drinken en wij mochten mee. Eerst gingen we naar een typische Servische kroeg waar mensen vreemde liedjes zongen die een beetje Arabisch klonken. Iedereen was vriendelijk tegen mij en ik betaalde hen een pintje. Daarna betaalden ze mij ook nog een pintje en dat vond ik fijn. Ook mocht je daar op café roken, dus gaf ik iedereen sigaretten.

Na de typische Servische kroeg trokken we naar een vreemde kroeg in een appartement. Dit was meer voor een internationaal publiek en er stond een mooi meisje achter de bar. Bovendien was het bier hier dubbel zo duur als in de lokale kroeg. Ik heb even met het mooie meisje achter de bar gepraat, ze studeerde iets met talen en leek bijzonder intelligent te zijn. Ze wou misschien wel met me vrijen, maar ik heb het haar niet gevraagd omdat ik eigenlijk al te dronken was.

Rond vier uur waren we terug in de herberg omdat de herbegier wou gaan slapen en wij anders zouden verdwalen. Bovendien was het geld ook alweer op, maar al bij al was het toch een goedkope avond geworden. Einde.

Liefste dagboek,

Vandaag was het een heel leuke dag. We zijn nu dag vier van onze reis door oost europa. Tot nu toe had ik geen zin om wat te schrijven – of misschien toch, maar wat ik toen schreef was allemaal lelijk.

Daarom begin ik graag even opnieuw, liefste dagboek. Deze keer zal ik het immers niet hebben over mijn diepste gevoelens. Neen, ditmaal gaat het enkel over de harde feiten.

Ik voelde me wat down toen ik de trein opstapte om naar hier te komen. Ik had er niet zoveel zin in, maar de laatste tijd heb ik in bijzonder weinig dingen zin. Ik doe, om het zo te zeggen, maar zo’n beetje op. Meestal vind ik het dan achteraf gezien best wel leuk, maar op voorhand meestal niet.

Eigenlijk stapte ik trouwens eerst de bus op om naar het station te gaan. (Het spijt me dat ik eerder loog, of eerder: onvolledig was.) De bus reed van Bottelare naar Gent Sint Pieters.

Het was een lange busrit, maar ik ben dat nog gewend van de tijden dat ik geen auto en oldtimer motorfiets had. (De oldtimer motorfiets startte trouwens niet door de hevige winterkoude, dus eigenlijk kon ik daar ook helemaal niet mee naar het station rijden. Ik ben van plan dat machien zo snel mogelijk te herstellen zodat ik er snel terug de Gentse straten mee onveilig kan maken. Misschien vind ik zelfs een meisje dat achterop wilt zitten, zoals dat meisje dat vroeger altijd achterop zit maar nu bij iemand anders achterop zit.)

Na een klein uur stapte ik van de bus en stak ik een sigaret op. Mijn zus Silke stak geen sigaret op, daar zij al een hele maand gestopt is met roken. Ze was een beetje jaloers dat ik een sigaret mocht roken en zij niet, maar ze was ook blij dat ik mee ging.

Ik moest een beetje huilen terwijl ik mijn sigaret oprookte. Dit had twee redenen. Eén van de redenen was dat de rook van mijn sigaret in mijn ogen waaide, de andere reden niet. Ook stond onze Pa ons op te wachten, maar dat was ook geen reden.

Daarna gingen we met de trein naar Brussel. Daar moest mijn zus op al onze bagage passen terwijl ik en onze Pa de verzekering van mijn gloednieuwe racecar moesten regelen. De mevrouw van de verzekering was een beetje raar, maar alles is toch nog in orde gekomen. Ook kregen we gratis koffie en een zaklamp.

Ik ben wel een beetje blij met mijn zaklamp. De mevrouw zei dat die in de winkel vijf en twintig euro kost. En mijn verzekering was ook nog eens minder dan vijfhonderd euro per jaar! Dat is omdat ik zo goed auto kan rijden. Ooit reed ik wel honderdzeventig kilometer per uur en geen enkele politieagent heeft me gezien! Dat was wel niet met de auto, maar met mijn motorfiets.

Toen de koffie op was en de mevrouw alle cijfertjes tot drie maal doorgenomen had, gingen we naar buiten. Daar rookte ik nog een sigaret, omdat ik daar rustig van word in mijn hoofd. Als ik geen sigaret rook dreigt het daar immers al snel een boeltje te worden. Dan denk ik bijvoorbeeld aan meisjes die niet meer achterop mijn motorfiets zitten en soms moet ik dan ook een beetje huilen zonder dat er rook in mijn ogen waait. Gelukkig was mijn zus niet ontvoerd, dus konden we samen met de bagage naar het juiste perron.

Het plan was om rechtstreeks de trein van Brussel naar Frankfurt te nemen. Maar je raadt nooit wat er gebeurde: de trein kwam niet opdagen. Gelukkig is onze Pa een kei in treinen regelen. We namen eerst de trein van Brussel naar Verviers, dan de trein van Verviers naar Keulen, dan de trein van Keulen naar München (daar zat nog eens volk op, jongens! We konden bijna niet zitten) en dan waren we er. In Keulen werd onze Pa z’n bagage gestolen, maar eigenlijk was hij ze gewoon ergens vergeten.

In München dronken we een pintje omdat we nog wat tijd hadden voor de slaaptrein vertrok. Ik vroeg aan onze Pa een groot pintje, dat was een halve liter. Zelf dronk onze Pa een klein pintje, dat was een halve halve liter. Mijn zus wou geen pintje en dronk een cola. Ook rookte ik nog een sigaret. En daarna kocht ik in de winkel nog een pintje om mee te nemen op de trein. Ik vond het wel een lekker pintje.

In onze couchette sliepen nog drie andere mannen die ik niet ken. Eén ervan wou constant de deur op slot doen en dat maakte veel lawaai, maar ik had met twee pintjes toch al een beetje een basis om me dat niet aan te trekken. Eigenlijk sliep ik best wel lekker. Einde.

Meisje, m'n meisje

Het regent.
Het regent al even.
Het regent al de hele tijd.

Blijf toch niet uit dat raam staren.
Doe het open, ga naar buiten.
Ik weet het, je zal nat worden
maar dat geeft niet.

Meisje, m'n meisje

Laat je maar gaan
ik zal 't je niet kwalijk nemen
en 'k zal ook niet zitten wachten
tot je eenzaam bent.

Maar, 
Meisje, m'n meisje

'k Zal wel aan je denken.

Hey Poeskin, makker,

Weet je nog dat je eens in bad was gevallen? Dat je gewoon langs de rand van het bad aan het wandelen was, gewoon een slokje water wou nemen, de grip onder je pootjes verloor en simpelweg in ‘t water gleed?

Of dat je zo heerlijk arrogant aan de omheining zat, een halve meter van de bloeddorstige, kwade hond die je maar al te graag een kopje kleiner zou maken?

Of hoe je van het dak op het anderhalve meter verdere muurtje sprong, dat muurtje dat zelf maar 5cm breed was?

Dat je verdween voor uren om dan doodleuk gewoon terug naar huis te komen om te eten, en daarna weer te verdwijnen?

Hoe je op een nacht per ongeluk in mijn dekbed gekropen was en er niet meer uit kon?

Ik ga je missen, makker.

Hallo, ik ben mijn baard. Ik ben ongeveer drie maanden oud en best wel behoorlijk lang voor mijn leeftijd. Ik heb mooie tijden gekend, feestjes vol bier en hete wijven, innige nachten met schone slaapsters; ik heb best wel een stukje van de wereld gezien. Tot vandaag. Vandaag is de dag dat ik zal sterven.

Ik was best wel tevreden met mezelf; ik vond mezelf best wel mooi. Maar het hoofd waar ik aan hing vond me dus wat minder. Ik steek het allemaal op de vriendin van dat hoofd, het is allemaal haar fout dat ik moest sterven. Hoewel dat hoofd wel steeds blijft zeggen dat het zelf ook vond dat het leek alsof zijn kop ontploft was en dat het haar alle richtingen uit ging.

Ik ben niet bang om te sterven.

Ik heb me nog even proberen verzetten, maar zelfs de politiesnor moest er aan geloven. Gelukkig blijft er toch nog een heel klein beetje van me over, om de mensen te herinneren aan mijn hoogdagen.

Vaarwel,

Baard.