2 mei 2006. Een jonge kerel start een blog. Hij weet niet over wat te schrijven, dus schrijft hij wat nonsens. “Here is a little spam to fill the void.” Bloggen is in. Iedereen blogt. Bloggen is marketing; je product verkopen, jezelf verkopen. Blog!
De kerel heeft eigenlijk niets om over te schrijven. Z’n leven is gevuld met computers. Computers en school. Als hij niet op school zit, zit hij te programmeren. Als hij niet aan het programmeren is, zit hij te gamen. En ondertussen nog af en toe verliefd zijn ook.
Vier jaar later heb ik nog steeds niets om over te schrijven. De blog blijft leeg; gevuld met random thoughts; en een heleboel dt-fouten. De blog hoort nu een uithangbord van m’n zelfstandige activiteiten te zijn. Er horen interessante, technische artikelen te staan waaruit blijkt dat ik een goede developer ben. Ik hoor interessante nieuwtjes te publiceren waaruit blijkt dat ik mee ben met de laatste technologieën. Een toekomstig werkgever dient hier te ontdekken welk vlees hij in de kuip neemt.
Maar de laatste nieuwtjes lees ik zelf op andere blogs, waarom er nogmaals over schrijven? Waarom beschrijven hoe lekker Ice Tea is en op welke temperatuur je deze het beste drinkt? Waarom reclame maken voor een gadget die ik na een paar maanden toch beu ben?
Zo blijft de blog dus leeg. Een enkele bedenking bij een politieke beslissing of een eeuwige rant over “de Lijn”; het haalt ook weinig uit. Het gaat niet om bezoekers of uithangborden; ‘t Is een openbaar dagboek vol openbare geheimen. Melig? Inderdaad. Maar wat dan nog.
En ondertussen wordt het slapend diertje naast mij wakker terwijl ik de lader van m’n laptop insteek. “Alles in orde? Wat ben je aan’t doen?” “Ga maar weer ronken, diertje. Ik schrijf gewoon even in m’n dagboek. Nog even wat dt-foutjes toevoegen en ik doe de laptop dicht.”